Mijn naam is Hiep. Ik werk voor het Research Center for Inclusion (RCI) in Vietnam.
Gedurende mijn 17 werkjaren heb ik honderden mensen met lepra ontmoet en nauw met hen samengewerkt in de leprosaria en ziekenhuizen waar mensen met lepra behandeld worden. Door de jaren heen was ik getuige van hun moeilijkheden en uitdagingen. Voorheen leefden gezinnen met lepra vaak in bergachtige, geïsoleerde gebieden waar de levensomstandigheden verschrikkelijk waren. Daar woonden zij in armoedige hutjes zonder water en toilet. Door de gebrekkige hygiëne verslechterde hun handicaps. Veel mensen met lepra moesten toen nog amputaties ondergaan. Ze waren ernstig verminkt geraakt. Vanwege hun mobiliteitsbeperking konden zij hun huis niet verlaten, laat staan werken. Veelal leefden zij in wanhoop en waren achtergesteld in de gemeenschap. Sommigen van hen, voornamelijk ouderen en mensen met zeer ernstige handicaps, leken meer geluk te hebben. Zij belandden in leprosaria of een lepraziekenhuis. Daar was de gezondheidszorg in ieder geval beter. Vanwege het krappe budget van die centra en ziekenhuizen hadden deze mensen echter vaak weinig te eten. Dankzij financiering door de Peerke Donders Stichting kon ik voedselhulp leveren aan ouderen, protheses vertrekken aan mensen met amputaties en veel kwetsbaren ondersteunen bij de bouw van huisjes en het installeren van toiletten en drinkwatersystemen. We konden beurzen toekennen aan de (klein) kinderen van door lepra getroffen mensen. Ook heb ik nauw samengewerkt met de lokale Disease Control Centres om de behoeften van leprapatiënten te onderzoeken. Samen met andere lokale dienstverleners hebben we actieplannen ontwikkeld om deze mensen te helpen, bijvoorbeeld om leprapatiënten te bereiken in afgelegen, bergachtige gebieden waar geen orthopedische werkplaatsen waren. Wij richtten een mobiel protheseteam op om orthopedische hulpmiddelen te verstrekken. Denk aan protheses, maar ook aan reparaties daarvan. Door de toename van hun mobiliteit konden deze mensen volledig integreren in de samenleving! En dit mobiele protheseteam bestaat nog steeds…
Ik voel me diep ontroerd als ik de opwinding zie bij mensen die een nieuw huisje ontvangen. Als ik de tranen zie en de stralende glimlach van mensen die een prothese aangemeten krijgen. De warmte en vriendelijkheid van de ouderen is zo ontroerend. Voor mij, maar ook mijn collega’s bij RCI zijn dit de redenen op dit werk met gepassioneerd enthousiasme te blijven doen.
Ik hou van mijn baan!