Hoe ontstond de Peerke Donders Stichting?
In Thailand was lepra sinds mensenheugenis een ziekte die vooral in de armste gebieden voorkwam. Van overheidswege had men besloten om mensen met lepra onder te brengen in een kamp, of lepradorp in het verre noordoosten. Het had zelfs een naam; Non Sombun.
Er stond een hek van gaas en prikkeldraad omheen met een toegangspoortje en een bewaker. Er stonden her en der kleine huisjes en zelfs iets wat door moest gaan voor een ziekenhuis, waar op de enige ziekenzaal lepralijders lagen die zo door de ziekte waren aangetast, dat ze verpleging behoefden en die verzorgd werden door een aantal toegewijde nonnen van een Filippijnse orde.
En er was een gevangenis (een kamp in een kamp dus), met een hek van twee meter hoog en door de patiënten gebouwde piepkleine onderkomens van sloophout en golfplaat.
De bewoners mochten dit oord niet verlaten om bijvoo
rbeeld te gaan bedelen in de omliggende steden of misschien zelfs een poging te wagen naar Bangkok te gaan.
Bedelen was verboden en wie betrapt werd kwam in de gevangenis van Non Sombun terecht.
Bij toeval liep hier rond 1970 een Nederlandse televisieploeg rond, die een documentaire maakte. Deze werd enige tijd later in Nederland uitgezonden. Hierop volgde een spontane reactie van de kijkers. Het gevolg was dat er veel geld binnen kwam bij de omroep.
Omdat het geen officiële actie was en geen organisatie die dit verder afhandelde, werd er door een aantal gemotiveerde expats in Bangkok een organisatie opgericht. Zo ontstond de Peter Donders Foundation. Samen met de Filipijnse nonnen brachten zij grote verbeteringen aan. Ze zagen dat er veel meer kon worden gedaan in en rond Non Sombung. De nonnen wilden graag een mobiele kliniek om de dorpen af te gaan om zieken vroegtijdig op te sporen en te helpen. Daarvoor was natuurlijk meer geld nodig. Daarom werd in Nederland een zusterstichting opgericht om fondsen te werven. Zo ontstond de Peerke Donders Stichting.
De mobiele kliniek werd binnen een jaar in samenwerking met de Nederlandse Leprastichting (LNS) gerealiseerd. Ook veel kinderen werden door de mobiele kliniek bereikt, al was het maar om het lekkers dat de zusters vaak bij zich hadden. Zij konden dan meteen gescreend worden op lichtgekleurde ongevoelige plekjes op de huid, die wezen op besmetting met lepra. Met een goede medicijnencombinatie konden ze dan binnen een paar maanden helemaal genezen.
Daarnaast werd een huidziekte kliniek gebouwd. Inmiddels bleek lepra goed te genezen met een combinatie van medicijnen, die resistentie voorkwam. Omdat lepra vaak verminkingen veroorzaakt aan handen en voeten, alsmede blindheid, bleef hulp op allerlei gebied, hard nodig. Voorbeelden hiervan zijn de aanleg van weggetjes, oogoperaties en protheses.
De Nederlandse Leprastichting bekostigde veel medicijnen en de Peerke Donders Stichting nam de nazorg voor haar rekening.
Langzaam maar zeker verbeterden de toestand in Thailand. Er bleken door de jaren heen steeds minder leprabesmettingen te worden geconstateerd. Voor velen kwam licht aan het eind van de tunnel.
Echter, uit de buurlanden Laos en Cambodja kwamen steeds meer verzoeken om steun. Voor de kleine Peerke Donders Stichting werd dit een te zware belasting. Daarom ging de stichting op zoek naar steun bij regionale hulpverleningsinstanties en werd het bestuur uitgebreid met nieuwe mensen. De samenwerking met de Nederlandse Stichting voor Leprabestrijding (NSL) die wereldwijd actief is, bracht ons nu ook naar Vietnam.
In Vietnam konden we tientallen eenvoudige huisjes bouwen voor arme gezinnen en bijdragen in de schoolkosten van kinderen. En tot op heden financieren we daar het mobiel prothese team. In Cambodja financieren we studies van kinderen en studenten en hebben we diverse projecten uitgevoerd.
In de afgelopen 45 jaar verstrekte de Peerke Donders Stichting in Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam enkele honderdduizenden euro’s aan hygiëne, water- en stroomvoorziening, huisjes, boten, orthopedisch schoeisel, protheses en studiebeurzen. De Peerke Donders Stichting hoopt dit nog vele jaren actief te blijven om mensen met lepra, of mensen die lepra hebben gehad of kinderen uit lepra gezinnen een waardige toekomst te bieden.